Το χειμώνα του 2007 από μια πρωτοβουλία γονιών, δημιουργήθηκε το παιδικό στέκι “Φτου ξελεφτερία”. Πρωταρχική ανάγκη, η επιθυμία κάποιων ενηλίκων και των παιδιών τους να οργανώσουν μόνοι τους το χρόνο τους και να εκφράσουν τη δημιουργικότητα τους.

Μακριά από την τηλεόραση και την απομόνωση της πυρηνικής οικογένειας, τους τυποποιημένους παιδότοπους και την ανάθεση σε ειδικούς . Μέσα από το παιχνίδι, χωρίς αρχηγούς, μεγάλους και μικρούς, αγόρια και κορίτσια, ντόπιους και ξένους ή ότι άλλο προσπαθεί να μας διαιρέσει, συναντηθήκαμε όλοι εμείς, παιδιά και ενήλικες (γονείς ή όχι) ώστε να διαμορφώσουμε μαζί την καθημερινότητά μας και να λειτουργούμε συλλογικά.

Από τον Απρίλη του 2010 το παιδικό στέκι «φτου ξελεφτερία» στεγάζεται   στην κατάληψη του ΠΙΚΠΑ Πετραλώνων στις οδούς Τιμοδήμου και Αντωνιάδου (Ασύρματος).

Με φροντίδα, πολλή δουλειά και συντροφικότητα, το από ετών εγκαταλελειμμένο κτίριο του ΠΙΚΠΑ μεταμορφώθηκε το 2009 από τη λαϊκή συνέλευση της περιοχής σε ζωντανό χώρο εκδηλώσεων, συζητήσεων, προβολών και συνελεύσεων. Φιλοδοξεί να είναι για τη γειτονιά αλλά και όσους-ες επιθυμούν να εμπλακούν, ανάχωμα και τόπος αντίστασης απέναντι στην επέλαση των κυρίαρχων στο όνομα της «κρίσης».

Το κείμενο που ακολουθεί είναι από τη Λαϊκή Συνέλευση Θησείου-Πετραλώνων-Κουκακίου και κολλιέται και μοιράζεται στις γειτονιές μας, ως  κομμάτι της δράσης και του λόγου της απέναντι στον κοινωνικό κανιβαλισμό. Για να μην μείνει πραγματικά κανένας μόνος του απέναντι στην κρίση, στον ατομικισμό και στην ρατσιστική βία.

ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΥΠΑΧΕΙ ΧΩΡΟΣ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΡΑΤΣΙΣΤΗ

Την Πέμπτη 1η Σεπτέμβρη, γύρω στη μία το βράδυ, μια ομάδα περίπου έξι ατόμων επιτέθηκε σε σπίτι μεταναστών από το Πακιστάν, στα Κάτω Πετράλωνα. Οι επιτιθέμενοι έσπασαν τα τζάμια, την ώρα που οι κάτοικοι του σπιτιού ήταν μέσα και κοιμόντουσαν. Στο συγκεκριμένο σπίτι (ένα ημιυπόγειο περίπου τριάντα τετραγωνικών με τζαμαρία στην πρόσοψη) μένουν πέντε άνθρωποι, οι οποίοι φυσικά κινδύνευσαν από την επίθεση. Οι ίδιοι μετανάστες είχαν δεχτεί φυσική επίθεση και δύο ημέρες νωρίτερα. Κόσμος της γειτονιάς, που ενημερώθηκε για το περιστατικό κατέβηκε στο σημείο και, μαζί με περίοικους, στάθηκε αλληλέγγυος στους μετανάστες, τόσο εκείνο τα βράδυ όσο και τα επόμενα. Οι μετανάστες συμμετείχαν στην επόμενη λαϊκή συνέλευση της γειτονιάς μας, προκειμένου να αναζητηθούν τρόποι στήριξης των ανθρώπων που δέχτηκαν την επίθεση αλλά και να ανοίξει πεδίο συζήτησης και δράσης απέναντι στο όλο και αυξανόμενο φαινόμενο επιθέσεων με ρατσιστικά χαρακτηριστικά σε γειτονιές της Αθήνας.

“Ο κίνδυνος δεν είναι να ξυπνήσουμε ένα πρωί και να βρεθούμε σε ένα φασιστικό κόσμο.

Ο κίνδυνος είναι ότι πέσαμε στο κρεβάτι την προηγούμενη νύχτα σε έναν κόσμο που είχε γίνει φασιστικός, χωρίς να το πάρουμε είδηση…..”

……χωρίς να πάρουμε είδηση πως γυρίσαμε την πλάτη μας σε μετανάστες που δέχονταν επίθεση, στους διπλανούς μας που βρίσκονταν σε ανάγκη. Λέγοντας πως δεν μας αφορά, φροντίζοντας μόνο τους εαυτούς μας. Οι συνθήκες φτώχειας (διανοητικής και υλικής) που μας επιβάλλονται σήμερα πατάνε στον ατομικισμό, που εύκολα καλλιεργήθηκε τα προηγούμενα καταναλωτικά χρόνια.        

Εμείς επιλέγουμε η γειτονιά μας να μην είναι ένας χώρος από τον οποίο είμαστε απλώς περαστικοί. Είναι ο τόπος όπου ζούμε, συναντιόμαστε, αλληλεπιδρούμε.  Δημιουργώντας προσωπικές σχέσεις, μέσα από συλλογικές κουζίνες, λαϊκές συνελεύσεις και δράσεις, συνθέτουμε δίκτυα υποστήριξης και αλληλεγγύης. Είναι ένα τέτοιο περιβάλλον που μπορεί να αρθρώσει αντιστάσεις απέναντι στην λεηλασία της ζωής μας. 

Οι μετανάστες και οι μετανάστριες είναι οι γείτονες και οι γειτόνισσές μας, όπως και καθένας και καθεμία που ζει δίπλα μας. Δεν διαχωρίζουμε τους ανθρώπους βάσει του χρώματος, της γλώσσας ή της θρησκείας. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε αυτούς, όχι μόνο γιατί τους αναγνωρίζουμε ως κομμάτι μας, αλλά και γιατί αυτοί βιώνουν ως εργάτες τη μέγιστη εκμετάλλευση.  Αντιστεκόμαστε σε ρατσιστικά στερεότυπα που εκτρέφουν φαινόμενα βίας και δεν θα επιτρέψουμε το διαχωρισμό μας ως καταπιεσμένων. Η δαιμονοποίηση των μεταναστών χρησιμοποιείται ως η καλύτερη βαλβίδα εκτόνωσης της κοινωνικής αγανάκτησης.

Για αυτούς τους λόγους και για όλους τους λόγους του κόσμου κάθε ρατσιστική επίθεση θα μας βρει απέναντί της

Κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών, για να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας

Λαϊκή Συνέλευση Θησείου-Πετραλώνων-Κουκακίου

Με αφορμή και σημείο εκκίνησης το κίνημα των πλατειών και των λαϊκών συνελεύσεων στις γειτονιές που έχουν ξεκινήσει από το Μάιο, νέα εγχειρήματα αυτοοργάνωσης έρχονται να επανοηματοδοτήσουν κοινωνικές σχέσεις και να αναδείξουν έννοιες όπως η αξιοπρέπεια, η κοινωνική αλληλεγγύη και η συλλογικοποίηση. Ένα τέτοιο  εγχείρημα δημιουργείται αυτές τις μέρες στην Καισαριανή στο χώρο του πρώην ΠΙΚΠΑ.

Δεν μπορούμε παρά να ευχηθούμε τα καλύτερα για ένα “αδερφικό” εγχείρημα και να θυμηθούμε πως ξεκίνησε και η κατάληψη του ΠΙΚΠΑ στα Άνω Πετράλωνα μετά από απόφαση της τότε Λαϊκής Συνέλευσης.

Ανακοινωση της Λαικής συνέλευσης Καισαριανής για το ΠΙΚΠΑ

Οι υπηρεσίες του πρώην ΠΙΚΠΑ στην Καισαριανή σταμάτησαν να παρέχονται εδώ και κάποιους μήνες. Ένα πρόχειρο σημείωμα στην πόρτα μας πληροφορεί ότι μεταφέρθηκαν και η μικρή μονοκατοικία της οδού Σμύρνης σταμάτησε να παρέχει στέγη στις ήδη συρρικνωμένες υπηρεσίες που πρόσφερε σε άπορα παιδιά της πόλης μας. Μεταφέρθηκε… διαβάζουμε στο χειρόγραφο σημείωμα και η μνήμες τις πόλης μάς μεταφέρουν στα παλιά. Όταν εκεί λειτουργούσε το Πατριωτικό Ίδρυμα Κοινωνικής Προστασίας Απόρων και τα πιτσιρίκια του τότε, ώριμοι ενήλικες πια, δοκίμασαν το πρώτο τσίμπημα της βελόνας των εμβολίων. Οι πιο παλιοί το θυμούνται και ως χώρο διανομής ειδών σίτισης πρώτης ανάγκης τότε που οι καιροί ήταν δύσκολοι… Ο χώρος έμεινε στη μνήμη της τοπικής κοινωνίας συνυφασμένος με την κοινωνική ανάγκη.
Τα επόμενα χρόνια με τον… εκσυγχρονισμό του συστήματος υγείας το ΠΙΚΠΑ έφυγε από τη δημοτική περιουσία και πέρασε στην περιουσία του ΕΣΥ. «Ανήκει» πια ιδιοκτησιακά στην Α΄ΔΥΠΕ η οποία «φρόντισε» δεόντως την στελέχωσή του για την στήριξη των τοπικών κοινωνικών αναγκών μέχρι του σημείου της υπολειτουργίας που τελικά το οδήγησαν στην … μεταφορά του δηλαδή στην εγκατάλειψή του.

Η επαναφορά στο τωρινό σημείο του χρόνου, μάς οδηγεί αναπόφευκτα στη διαπίστωση της ομοιότητας με τα σημεία των καιρών. Το σήμερα μήπως δεν φέρνει στο μυαλό μας τους δύσκολους καιρούς του τότε; Απολύσεις ανεργία, μισθοί και συντάξεις πείνας που οδηγούν στη φτώχεια, την αδυναμία κάλυψης αναγκών στέγης, σίτισης και αναγκών υγείας. Την εξαθλίωση, των ανθρώπων και την μετατροπή τους σε τρομαγμένους επαίτες, ανίκανους να διαχειριστούν την ίδια τους τη ζωή.

Μέσα στη δίνη της βαρβαρότητας του σχεδιασμού τους ας τους αφαιρέσουμε την εξουσία που έχουν στις ζωές μας, με όπλα μας τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη.

Να πάρουμε εμείς τη ζωή μας στα χέρια μας και αντιστεκόμενοι στα σχέδιά τους να δημιουργήσουμε μια αξιοπρεπή ζωή. Με αυτές τις σκέψεις αποφασίσαμε να ανοίξουμε το χώρο του παλιού ΠΙΚΠΑ Καισαριανής, του χώρου που συμβολίζει την κοινωνική στήριξη στην Καισαριανή που εγκαταλείφθηκε και να οργανώσουμε εμείς τη λειτουργία του σύμφωνα με τις ανάγκες των δύσκολων χρόνων που ζούμε.

Δεν αναθέτουμε σε άλλους, όλοι μας συμμετέχουμε για να δημιουργήσουμε το άλλο, το διαφορετικό.

• Η φτωχοποίηση του πληθυσμού που φέρνουν οι απολύσεις, η ανεργία οι μισθοί και συντάξεις πείνας με την παράλληλη αύξηση των ειδών πρώτης ανάγκης για διατροφή έχει άμεση αντανάκλαση στο βιοτικό επίπεδο. Όλοι γνωρίζουμε κάποιον/α στη γειτονιά που με δυσκολία πια τα καταφέρνει. Σε λίγο οι ανάγκες για σίτιση θα εξαπλωθούν επώδυνα. Η φιλανθρωπία δεν είναι λύση. Στη θέση της βάζουμε την αλληλεγγύη. Η οργάνωση και η λειτουργία συλλογικής κουζίνας είναι ένα μέρος της δραστηριότητάς μας στον χώρο. Και τα δύο –οργάνωση και λειτουργία- στηρίζονται στη συμμετοχή όλων μας. Δεν αναθέτουμε ρόλους δρούμε συλλογικά. Όλοι συμμετέχουμε σκεπτόμενοι κάθε φορά που πάμε να αγοράσουμε τρόφιμα για την κατσαρόλα του σπιτιού μας και τη συλλογική μας κατσαρόλα. Όλοι μαζί φροντίζουμε να βρούμε τον εξοπλισμό των… συλλογικών μας μαγειρεμάτων. Να κάνουμε το χώρο προσπελάσιμο και φιλικό σε όλους δείχνοντας στην πράξη ότι η αλληλεγγύη και η συλλογικότητα στηρίζουν την αξιοπρέπεια.
• Το άγχος, η αγωνία, ο τρόμος, η μοναξιά, η κατάθλιψη, η ηττοπάθεια είναι τα συμπτώματα του σοκ της επίθεσης που δεχόμαστε. Σε συνδυασμό με την αδυναμία προσπελασιμότητας, λόγω της φτωχοποίησης του πληθυσμού, σε υπηρεσίες υγείας εντείνουν την ανασφάλεια και δημιουργούν ανάγκες κοινωνικής και υγειονομικής στήριξης. Πλήττεται σχεδόν όλος ο πληθυσμός: οι ηλικιωμένοι, οι πλέον ευάλωτες ομάδες λόγω της κρίσης: απολυμένοι, άνεργοι, μετανάστες, αλλά και άνθρωποι με χρόνια προβλήματα υγείας που επιδεινώνονται. Τέλος, αλλά όχι τελευταίο, οι νέοι/νέες και τα παιδιά. Το άλλο μέρος της δραστηριότητάς μας στο χώρο δεν θα μπορούσε παρά να αφορά στην κοινωνική στήριξη και υγεία. Καλούμε τους Καισαριανιώτες/σσες «θεραπευτές» που μπορούν να προσφέρουν κοινωνική στήριξη να συζητήσουμε την οργάνωση ομάδων που θα λειτουργούν στο χώρο με στόχο την αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων που ανακύπτουν. Παράλληλα διερευνούμε τη δυνατότητα υγειονομικής στήριξης σε προβλήματα που εντοπίζονται στην επαφή μας με ανθρώπους που έρχονται στο χώρο, συζητώντας τους τρόπους με υγειονομικούς, καισαριανιώτες ή μη, που επιθυμούν να στηρίξουν με τη συμμετοχή τους στην πραγματοποίηση αυτής της δραστηριότητας στο χώρο.
• Να δώσουμε μακρόπνοη ζωή στην αυτοοργανωμένη λειτουργία του χώρου!

Οι δραστηριότητες θα λειτουργήσουν αμέσως μετά το άνοιγμα αναδεικνύοντας έτσι τα κοινωνικά χαρακτηριστικά της δράσης αυτής σε συνθήκες τέτοιες που η κοινωνία τα έχει πραγματικά ανάγκη. Τώρα που ξυπνάει το ένστικτο ή και οι μνήμες αλληλεγγύης στην πόλη, ας ενεργοποιηθεί η συμμετοχή μας σε τέτοια δημιουργήματα, δικά μας . Να φροντίσουμε για την πραγμάτωσή τους, να περιφρουρήσουμε τη λειτουργία τους!

Καλούμε μαζί μας όλους τους καισαριανιώτες και καισαριανιώτισσες που θεωρούν ότι αξίζει να συμμετέχουμε σε αυτή την προσπάθεια αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης του χώρου, να ανοίξουμε το χώρο του παλιού ΠΙΚΠΑ.

Δευτέρα 5 Σεπτέμβρη στις 7μμ Λαϊκή Συνέλευση έξω από το παλιό ΠΙΚΠΑ: ΣΜΥΡΝΗΣ 19

Να κάνουμε την καρδιά της αλληλεγγύης στην Καισαριανή να χτυπήσει ξανά!

ΛΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗΣ

Πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 18 Ιανουαρίου παρέμβαση (3η από τον Δεκέμβρη) στο σταθμό των Πετραλώνων και Καλλιθέας από την ανοικτή συνέλευση κατοίκων Πετραλώνων-Θησείου-Κουκακίου, προς την κατεύθυνση της ελεύθερης μετακινήσης για όλους και την έκφραση της αλληλεγγύης  στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Έγινε μοίρασμα κειμένων και ταυτόχρονο κλείσιμο των ακυρωτικών μηχανημάτων ενώ αναρτήθηκε και πανώ της συνέλευσης.

Οι αντιδράσεις των επιβατών και των εργαζομένων υπήρξαν κατά το πλείστον θετικές (χαρακτηριστική ήταν η αναφορά από πολλούς στις κινητοποιήσεις στα Διόδια και οι παραλληλισμοί με τις δράσεις για τα ΜΜΜ)

Παρακάτω το  κείμενο που μοιραζόταν:

ΟΙ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ,
ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ

Συμπληρώνεται  ένας σχεδόν μήνας απεργιακών κινητοποιήσεων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Ταυτόχρονα με τις κινητοποιήσεις βλέπουμε κράτος και ΜΜΕ να συκοφαντούν τους εργαζόμενους και να προσπαθούν να στρέψουν την υπόλοιπη κοινωνία εναντίων τους.

Η τακτική και οι στόχοι της πολιτικής εξουσίας είναι ξεκάθαροι. Προσπαθούν να μας πείσουν πως η απότομη και ουσιαστική πτώση του βιοτικού επιπέδου μας είναι μονόδρομος. Στόχος τους είναι τα κέρδη των επιχειρήσεων, των τραπεζών και του κάθε λογής κεφαλαιοκράτη να μην θιγούν σε καμιά περίπτωση. Στα πλαίσια αυτού του δόγματος, βασικά αγαθά όπως η τροφή, η στέγη και η μετακίνηση, ακριβαίνουν μήνα με το μήνα, τη στιγμή μάλιστα που η ανεργία καλπάζει.

Στα πλαίσια του πολέμου που έχουν κηρύξει κράτος και αφεντικά σε όλους μας, εντάσσεται και η ενορχηστρωμένη προσπάθεια τους ώστε να απαξιωθεί η δουλειά των εργαζόμενων στις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας,  να υποβαθμιστούν οι συνθήκες εργασίας, να μειωθούν οι αποδοχές τους και να χτυπηθούν τα εργασιακά τους δικαιώματα. Η αναδιάρθρωση των ΔΕΚΟ που διαχειρίζονται τα μέσα μαζικής μεταφοράς στοχεύει στην εκποίησή τους σε ιδιώτες κι εργολάβους και είναι απλά μέρος του γενικότερου σχεδίου για την λεηλασία της κοινωνίας.

Οι αυξήσεις στις τιμές των εισιτηρίων (κατά 40% και 20% από 1η Φεβρουαρίου) έχουν μια ιδιαίτερη σημασία, καθώς χτυπάνε κατ’ ευθείαν τους εργαζόμενους και ειδικά αυτούς με τα χαμηλά εισοδήματα, τους οδηγούν σε κοινωνικό αποκλεισμό και τους επιβάλλουν έναν ιδιότυπο κατ’ οίκον περιορισμό.

Για ορισμένες κοινωνικές ομάδες, η μετακίνηση με τα ΜΜΜ δεν είναι εναλλακτικός, ούτε ο καλύτερος, αλλά ο μοναδικός τρόπος μετακίνησης στον αστικό ιστό. Η ελεύθερη για όλους χρήση των ΜΜΜ είναι αναγκαία καθώς τα αντιλαμβανόμαστε όχι σαν εμπόρευμα αλλά ως κοινωνική ανάγκη. Όροι όπως οικονομική βιωσιμότητα, κέρδη και ζημιές προωθούν τον έλεγχο στη χρήση και τους κάθε είδους αποκλεισμούς, και δεν έχουν θέση στην όποια συζήτηση για την ικανοποίηση κοινωνικών αναγκών.

Από τη μία το κράτος και τα ΜΜΕ θέλουν να πείσουν τους επιβάτες πως οι «κακοί» εργαζόμενοι τους ταλαιπωρούν με τις απεργίες τους, και από την άλλη να πείσουν τους εργαζόμενους στα ΜΜΜ πως οι «κακοί» επιβάτες, που δεν πληρώνουν εισιτήριο, είναι οι υπεύθυνοι για την όξυνση τις εργασιακής τους ανασφάλειας. Φοβούνται, πως οι εργαζόμενοι στα ΜΜΜ μαζί με τους επιβάτες μπορεί να βρεθούν σε κοινό βηματισμό, σε κοινούς αγώνες. Προσπαθούν με κάθε τρόπο να σπάσουν τους δεσμούς που έχουν ή πάνε να δημιουργηθούν. Η τακτική αυτή δεν είναι καινούρια, ο κοινωνικός κανιβαλισμός, το να φαγωθούμε οι φτωχοί μεταξύ μας είναι ο τρόπος με τον οποίο οι κυρίαρχοι προσπαθούν να ελέγξουν τη λαϊκή οργή, για να μη στραφεί εναντίον τους. Το τελευταίο διάστημα, η αγωνιστική διάθεση των εργαζομένων, οι δράσεις των συνελεύσεων γειτονιών και στεκιών για την ελεύθερη μετακίνηση και την αλληλεγγύη στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων, καθώς και η ολοένα γενικευμένη άρνηση των ανθρώπων για να πληρώνουν εισιτήριο, στρέφεται ενάντια στους διαχωρισμούς και αντιπαραθέτει την αλληλεγγύη και την κοινή δράση.

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

ΓΕΝΙΚΗ ΑΡΝΗΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ

ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΒΑΤΩΝ

Ανοιχτή συνέλευση κατοίκων Πετραλώνων, Θησείου, Κουκακίου

Για περρισότερες φωτό και πληροφορίες μπορείτε να δείτε και εδώ

Κείμενο αντιπληροφόρησης της κατάληψης του ΠΙΚΠΑ και αλληλέγγυων που μοιράζεται αυτές τις μέρες στις γειτονιές μας και αφορά το ίδιο το εγχείρημα της κατάληψης, τα εγχειρήματα που αναπτύσσονται μέσα σε αυτό στην διάρκεια του χρόνου και τις δυνατότητες ενός ανοικτού κοινωνικού χώρου. Στην αντίπερα όχθη βρίσκεται η αντίληψη αυτών που κλέβουν τις ζωές μας και διαχειρίζονται τέτοιους χώρους ως ιδιοκτησία.

Στις 4 Απριλίου του 2009 η Λαϊκή Συνέλευση των κατοίκων των Πετραλώνων κατέλαβε τον ήδη για 4 χρόνια εγκαταλελειμμένο χώρο του πρώην ΠΙΚΠΑ. Το εγχείρημα υπήρξε αφενός καρπός της κουλτούρας των Λαϊκών Συνελεύσεων στις γειτονιές μας και αφετέρου απότοκο  της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008 και των δυνατοτήτων που γεννήθηκαν μέσα σ’ αυτή. Η πολυετής δράση των κατοίκων για τα ζητήματα που αφορούν τη γειτονιά, τη ζωή και την καθημερινότητά τους και η ζωντάνια της εξέγερσης συναντήθηκαν στις Λαϊκές Συνελεύσεις, στις δράσεις αλληλεγγύης στη μετανάστρια, εργάτρια και γειτόνισσά μας Κωνσταντίνα Κούνεβα (που δέχτηκε δολοφονική επίθεση με βιτριόλι από πληρωμένους μπράβους των αφεντικών της),  στις κινήσεις αλληλεγγύης στους συλληφθέντες της εξέγερσης. Σκοπός της κατάληψης ήταν η δημιουργία ενός ανοιχτού κοινωνικού χώρου, που θα εξυπηρετεί τις ανάγκες της γειτονιάς για συνεύρεση, επικοινωνία και δράση μακριά από ιεραρχίες, διαμεσολάβηση και ειδικούς. Το ΠΙΚΠΑ, λοιπόν, αποτελεί μια διπλή παρακαταθήκη και συνάμα μια μονίμως ανοιχτή δυνατότητα για όσους και όσες επιθυμούν να αντιπαρατεθούν με την υπάρχουσα αθλιότητα, για όσους και όσες επιδιώκουν την επικοινωνία πέρα από οποιαδήποτε λογική αντιπροσώπευσης και κέρδους.

Από την αρχή της λειτουργίας της, η κατάληψη του ΠΙΚΠΑ φιλοξένησε πλήθος εκδηλώσεων (για την καταστολή, για το ελεύθερο λογισμικό, για την πολυδιαφημισμένη «γρίπη των χοίρων», για τους εργαζόμενους στο χώρο της υγείας, για τη λεηλασία της Γκιώνας από τις μεταλλευτικές εταιρείες κ.α.),  ανοιχτών συζητήσεων, προβολών ταινιών και άλλων δραστηριοτήτων. Παράλληλα, στεγάζει σε μόνιμη βάση την Ανοικτή Συνέλευση για την Υγεία, ένα εγχείρημα υγειονομικών και μη, που παράγει λόγο και δράση πάνω στα πολιτικά και κοινωνικά περιεχόμενα της υγείας. Στο πλαίσιο αυτό γίνεται κριτική στο υπάρχον σύστημα υγείας, ανιχνεύονται δυνατότητες παρέμβασης και διεκδίκησης, ενώ λειτουργεί και χώρος συμβουλευτικής υποστήριξης, ενημέρωσης και συζήτησης σε θέματα υγείας, που απευθύνεται τόσο σε κατοίκους της γειτονιάς όσο και σε κάθε ενδιαφερόμενο/η. Τελευταία, στις συλλογικότητες που στεγάζονται στο κατειλημμένο ΠΙΚΠΑ προστέθηκε και το Παιδικό Στέκι – Φτου Ξελευθερία, μια ομάδα που απαρτίζεται από μικρούς και μεγάλους (γονείς και μη). Εδώ και τρία χρόνια, αντιστεκόμενοι/ες στην απομόνωση που επιβάλλεται από τη σύγχρονη κοινωνία και δημιουργώντας σχέσεις επικοινωνίας και αλληλεγγύης, αναζητούν τρόπους διαχείρισης της καθημερινότητας, των προβλημάτων και των αναγκών των παιδιών ή/και όσων θέλουν να σχετίζονται με αυτά. Μέσα από το ελεύθερο παιχνίδι, το παραμύθι, τη μουσική, τις συζητήσεις, τη συλλογικότητα, την ισότιμη συμμετοχή. Μακριά από την εμπορευματοποίηση των παιδότοπων, τον εγκλωβισμό των ρόλων και  των διακρίσεων, ιεραρχίες ή ρατσιστικές αντιλήψεις.

Πρόσφατα, το Υπουργείο Υγείας (στη διοικητική αρμοδιότητα του οποίου βρίσκονται όλοι οι χώροι των πρώην ΠΙΚΠΑ) απέστειλε στην περιφέρεια Αττικής αίτημα για διενέργεια αυτοψίας στο χώρο της κατάληψης και ενημέρωση του αρμόδιου εισαγγελέα, ο οποίος στη συνέχεια αναμένεται να «πράξει τα νόμιμα». Δεν μπορούμε, φυσικά, να γνωρίζουμε τις ακριβείς προθέσεις των ιθυνόντων, ωστόσο η συγκυρία κατά την οποία διατυπώνεται η απειλή για το ΠΙΚΠΑ μας βάζει σε σκέψεις. Από τη μία πλευρά, είναι γνωστό ότι οι νέες οικονομικές συνθήκες που διαμορφώνονται στη χώρα με την υπογραφή του «Μνημονίου Στήριξης» της ελληνικής οικονομίας επιτάσσουν την «αξιολόγηση» των περιουσιακών στοιχείων των δημοσίων οργανισμών και την «αξιοποίησή» τους – δηλαδή την πώληση και εκμετάλλευσή τους από το ιδιωτικό κεφάλαιο, πέρα από και ουσιαστικά ενάντια σε οποιαδήποτε ανάγκη της κοινωνίας. Φυσικά, σε μια εποχή που τα νοσοκομεία υποβαθμίζονται και κλείνουν και η δημόσια περιουσία εκποιείται, είναι σίγουρο ότι ο χώρος δεν πρόκειται να χρησιμοποιηθεί για την υγεία του πληθυσμού. Από την άλλη πλευρά, είναι επίσης γνωστές (και διακηρυγμένες) οι προθέσεις της πολιτικής εξουσίας να ξεμπερδεύει με οποιοδήποτε εγχείρημα αρθρώνει λόγο αντίστασης στα σχέδια εξόντωσης της κοινωνίας, με οποιαδήποτε λογική τολμά να αντιπαρατεθεί στην επιβαλλόμενη φρίκη προτάσσοντας ένα διαφορετικό τρόπο διαπραγμάτευσης της ζωής και της καθημερινότητας. Για μας ζητούμενο δεν είναι να σιγουρευτούμε για το ποια από τις δύο παραπάνω εκδοχές έχει μεγαλύτερη βαρύτητα. Αυτό που μας αφορά είναι η αδιαπραγμάτευτη απόφασή μας να μην επιτρέψουμε σ’ αυτούς που μας εκμεταλλεύονται να πάρουν ούτε μια σπιθαμή από όσα έχουν κατακτηθεί με τους αγώνες μας, από όσα προεικονίζουν ένα μέλλον χωρίς εξουσία, εκμετάλλευση και καταπίεση.

ΤΟ ΠΙΚΠΑ ΔΕΝ ΤΟ ΠΑΙΡΝΕΤΕ ΟΥΤΕ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΑΣ

Παιδικό Στέκι Φτού Ξελευθερία, Ανοικτή Συνέλευση για την Υγεία, Κάτοικοι Πετραλώνων

Με ευκαιρία το κάλεσμα που είχε απευθύνει η Συνέλευση Κατοίκων Βύρωνα-Καισαριανής-Παγκρατίου και τη συζήτηση που ακολούθησε στην Νομική (https://pikpa.squat.gr/?p=432)  έγινε μια συνάντηση στο ΠΙΚΠΑ από ανθρώπους που ενδιαφέρονται να οργανωθεί μια παρέμβαση και στα Πετράλωνα.  Από αυτή τη συνάντηση βγήκε το παρακάτω κείμενο το οποίο και μοιράστηκε στη συγκέντρωση της ΑΔΕΔΥ την περασμένη Τετάρτη με απεύθυνση κυρίως στα μπλοκ των εργαζομένων στα μμμ.

Η επίθεση τους
Σύντομα η κατάσταση στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς θα γίνει πολύ χειρότερη από αυτή που ήδη ζούμε. Απολύσεις, δραματική μείωση μισθών, εντατικοποίηση και χειρότερες συνθήκες εργασίας για τους εργαζόμενους. Κόψιμο όσων γραμμών θεωρούνται ασύμφορες, αυξημένο εισιτήριο, κατάργηση των ελευθέρας και των μειωμένων, πιο αραιά δρομολόγια άρα και μεγαλύτερος χρόνος αναμονής και συνωστισμός για εμάς τους επιβάτες.
Η κυβέρνηση με τη βοήθεια των ΜΜΕ και ρίχνοντας τόνους λάσπης, έκανε και με τους εργαζόμενους στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, ό,τι και με μια σειρά άλλους κλάδους για να μπορέσει να περάσει τα μέτρα που θέλει χωρίς να υπάρξουν αντιδράσεις. Όμως ούτε όλοι μαζί τα φάγαμε, ούτε όλοι μαζί τα πληρώνουμε. Τα σκάνδαλα, οι μίζες και η “κακοδιαχείριση” είναι δουλειά των από πάνω, των καπιταλιστών και των πολιτικών τους υπαλλήλων. Αυτοί είναι που κερδοσκοπούν ακόμη και σήμερα, και ο στόχος των αλλαγών είναι να συνεχίσουν να βγάζουν κέρδος.
Εμείς
Όμως κάποια στιγμή πρέπει να πούμε ΦΤΑΝΕΙ! Αυτή η επίθεση στα ΜΜΜ είναι επίθεση στον έμμεσο μισθό μας αλλά και στην ίδια μας τη ζωή. Είναι η ώρα να θέσουμε τους δικούς μας στόχους. Τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, όπως και η Υγεία, η Παιδεία, η Ενέργεια, οι Φυσικοί Πόροι, δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται σαν εμπόρευμα. Είναι κοινωνικά αγαθά και δεν τα αντιμετωπίζουμε με τη λογική του κέρδους. Η καλύτερη λειτουργία τους μπορεί να γίνει με την κοινωνικοποίηση και τον εργατικό έλεγχο και όχι με την ιδιωτικοποίησή τους.
Και οι απαντήσεις μας
Σε αυτό τον αγώνα δεν είμαστε μόνοι ούτε σαν επιβάτες ούτε σαν εργαζόμενοι. Προωθούμε τον κοινό αγώνα στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς για δωρεάν και ποιοτική μετακίνηση, μέσω πολύμορφων δράσεων στις γειτονιές, στα αμαξοστάσια, σε πρωτοβουλίες και σωματεία.

• Αλληλεγγύη στους αγώνες των εργαζόμενων ενάντια στο χτύπημα των εργασιακών τους δικαιωμάτων και στην αναδιάρθρωση που προωθούν κυβέρνηση, κεφάλαιο και ΔΝΤ.
• Να κάνουμε πράξη τις συγκοινωνίες που θέλουμε με όπλο την αλληλεγγύη. Όσοι έχουμε εισιτήριο το δίνουμε μόλις κατεβαίνουμε σε κάποιον άλλο.
• Δωρεάν μετακινήσεις για τους ανέργους τώρα, ως το πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση των δωρεάν μεταφορών
• Να δώσουμε μαζί ένα κοινό αγώνα πέρα από επιμέρους συνδικαλιστικά αιτήματα,όχι για την καλύτερη λειτουργία μιας κρατικής ή αποκρατικοποιημένης εταιρίας, αλλά για την οικοδόμηση ενός κοινωνικού αγαθού που θέλουμε για εμάς.

ΔΩΡΕΑΝ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Κάτοικοι από τις γειτονιές των Πετραλώνων

Ενάντια στην πολιτική του «διαίρει και βασίλευε».

Πλέον είναι γνωστό ότι σπάνια τα μήντια, οι αστυνομικές δυνάμεις και οι ντόπιοι ασχολούνται με τους μετανάστες από την Αλβανία, τουλάχιστον όχι σε αυτό το βαθμό που ασχολούνταν καθόλη την δεκαετία του 90. Έχουν περάσει περίπου 20 χρόνια από τις πρώτες εισροές και όλοι ήμασταν μάρτυρες της ρατσιστικής και ξενοφοβικής προπαγάνδας από τα μήντια. Ήμασταν μάρτυρες της ρατσιστικής βίας από τις αστυνομικές δυνάμεις, επιχειρήσεων «σκούπα», ξυλοδαρμών μέσα στα αστυνομικά τμήματα, απελάσεων σε καθημερινή βάση, μάρτυρες μίας απελπιστικής ζωής και κατάστασης που βίωσαμε έντονα τουλάχιστον στα πρώτα χρόνια. Ήμασταν εμείς οι Αλβανοί μετανάστες που έχουμε πέσει θύματα της κοινωνικής ρατσιστικής βίας σε πολλά μέρη στην Ελλάδα από αφεντικά και πολίτες που από την μία ήθελαν να πάρουν το νόμο στα χέρια τους ώστε να αντιμετωπίσουν την «εγκληματικότητα» και την «βαρβαρότητα» που ερχόταν από την Αλβανία και από την άλλη να σε κάρφωναν στην αστυνομία για να μην σου πληρώσουν τα μερακάματα. Ήμασταν εμείς αυτοί που βρεθήκαμε στους δρόμους και τις πλατείες, κάτω από γέφυρες και στα χωράφια. Αυτή ήταν η πρώτη μας στέγη. Ήμασταν εμείς που ήρθαμε αντιμέτωποι με την άγρια εκμετάλλευση χωρίς κανένα ανθρώπινο και κοινωνικό δικαίωμα. ‘Ημασταν εμείς αυτοί που από τα πρώτα χρόνια του ‘90 βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τις μεγαλύτερες δυσκολίες για ένα κομμάτι ψωμί, μία στέγη, ένα μεροκάματο ώστε να μπορέσουμε σταδιακά να ενταχθούμε στην καθημερινή κοινωνική ζωή. ‘Ημασταν εμείς αυτοί που στεκόμασταν ώρες ολόκληρες στις ουρές των υπηρεσιών για μία άδεια παραμονής αντιμετωπίζοντας την αυθαιρεσία της γραφειοκρατίας, την οποία πληρώναμε και πληρώνουμε με τον ιδρώτα μας. Και για να φτάσουμε να ζούμε σαν «άνθρωποι» έπρεπε να μας πατήσουν, να μας σπρώξουν και να μας φτύσουν, να πατήσουν την αξιοπρέπειά μας και να μας κακομεταχειριστούν χωρίς οίκτο.

Δεν είναι ανάγκη να αναφερθούμε σε συγκεριμένα γεγονότα για την ζωή μας στην Ελλάδα. Είναι γεγονός ότι από τις αρχές της μετανάστευσης μέχρι σήμερα έχουν χάσει τη ζωή τους εκατοντάδες Αλβανοί μετανάστες από τα αφεντικά σε χώρους εργασίας, από την αστυνομική βία, από τους συνοριοφύλακες και τους αγανακτισμένους φασιστοεθνικιστές. Το πιο πρόσφατο γεγονός είναι το πογκρόμ μετά το ματς μεταξύ Αλβανίας – Ελλάδας όπου έγινε μαζικό πογκρόμ υπό την φανερή συνεργασία της αστυνομίας και των φασιστοειδών.

Σε όλα αυτά δεν είναι ανάγκη να προσθέσουμε τίποτα άλλο. Ο καθένας μας συνοδεύεται από πικρές και πονεμένες εμπειρίες.

Μήπως τα ξεχάσαμε όλα αυτά; Είναι φαινόμενα και πρακτικές που έχουν ασκηθεί εναντίον μας κυρίως τη δεκαετία του ‘90, μερικά χρόνια πριν και εξακολουθούν να υφίστανται σε έντονο βαθμό τουλάχστον στην επαρχία και στις παραμεθόριες περιοχες, εκεί που οι άλλοι μετανάστες εκτός των Αλβανών δεν έχουν κάνει την εμφάνισή τους.

Μήπως έχουμε πέσει σε ύπνωση και χειμερία νάρκη ή έχουμε χάσει την μνήμη μας ηθελημένα ή μη, για να αφήσουμε πίσω τα χνάρια και την σκια του χθεσινού μετανάστη , του ταλαιπωρημένου και κουρελιάρη μετανάστη. Ή μήπως βρίσκόμαστε σε μία άλλη κοινωνική θέση εφόσον χιλιάδες άλλοι μετανάστες από την Ασία και την Αφρική βρίσκονται σε αυτές τις πλατείες, σε αυτούς τους δρόμους και τα μπουντρούμια όπου εμείς είχαμε βρεθεί πρώτοι; Όπως και να έχουν τα πράγματα ας ρίξουμε μια ματία στην πραγματικότητα.

Κυρίως τα τελευταία χρόνια νέα ρεύματα μεταναστών απο την Αφρική και την Ασία φτάνουν στα σύνορα της Ευρώπης για να γλυτώσουν από τους πολέμους και την φτώχεια που οι αστικές δημοκρατίες και τα ανεπτυγμένα κράτη της Δύσης έχουν προκαλέσει στις χώρες τους. Είναι αυτοί πλέον που βρίσκονται στο επίκεντρο της κοινής γνώμης, των μήντια και των κρατικών μηχανισμών. Είναι εκείνοι που εμφανίζονται στα πάρκα, πλατείες και δρόμους, πράγμα που προκαλεί αίσθημα «απειλής» για τους ντόπιους και το κράτος.

Οι μετανάστες είναι υποχρεωμένοι να περάσουν από τεράστιες δυσκολίες, να περπατούν μήνες ολόκληρους, να απειλείται η ζωή τους σε θαλάσσια και χερσαία συνοριακά περάσματα, να αντέχουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης σε άθλιες συνθήκες, να βασανίζονται στα αστυνομικά τμήματα και στις ουρές για το άπιαστο όνειρο του πολιτικού ασύλου.  Είναι αυτοί οι μετανάστες που αντιμετωπίζουν σε καθημερινό επίπεδο τις απελάσεις, επιχειρήσεις σκούπα, την αστυνομική βία, τους φασίστες και την άκρα δεξιά, τον κοινωνικό ρατσισμό σε πολλές περιοχές της Αθήνας και της επαρχίας. Είναι εκείνοι που βρίσκονται αντιμέτωποι με την προπαγάνδα των μήντια που τους παρουσιάζει σαν βάρβαρους ή ως μία νέα απειλή που έρχεται από τον ισλαμικό κόσμο.

Την τελευταία περίοδο έχει ξεκινήσει μια εθνικιστική και ρατσιστική εκστρατεία από τα σώματα της αστυνομίας, την δημοτική αστυνομία του δήμου Αθηναίων και τους μαγαζάτορες στο κέντρο της Αθήνας εναντίον μικροπωλητών και μεταναστών για μια «καθαρή» Αθήνα. Στην ίδια λογική αλλά με πιο άγριες διαθέσεις έχουν ξεκινήσει περίπου τα τελευταία δύο χρόνια επιθέσεις εναντίον μεταναστών Αφγανών και Πακιστανών από φασιστικές ομάδες, τους λεγόμενους αγκανακτισμένους πολίτες, με την ανοικτή συμμετοχή και συνδρομή της αστυνομίας στην ευρύτερη περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα.

Για να πετύχουν τους ρατσιστικούς σκοπούς τους, οι εθνικιστές, οι φασίστες και οι «κάτοικοι» δεν δίσταζαν να απευθύνονται και στους «πάλαι ποτέ» εσωτερικούς εχθρούς τους, στους Αλβανούς μετανάστες καθώς και σε άλλους μετανάστες που προήλθαν από τις πρώην «σοσιαλιστικές χώρες» της Ευρώπης. Δεν δίστασαν να γλείψουν ό,τι είχαν φτύσει τόσα χρόνια και οι άλλοι δεν δίστασαν να φιλήσουν το χέρι που τους κτυπούσε κάποτε ανελέητα.  Εμάς τους Αλβανούς μετανάστες δεν μας ανησυχεί μόνο το γεγονός ότι οι Αλβανοί μετανάστες σιωπούν και δεν αντιδρούν ενάντια σε αυτή την πολιτική που ασκείται στους «άλλους» μετανάστες, μια πολιτική που την έχουν βιώσει και τη βιώνουν στις πλάτες τους τόσα χρόνια, αλλά αισθανόμαστε ντροπή και αγανάκτηση για ένα υπολογίσιμο κομμάτι Αλβανών μεταναστών αυτής της περιοχής που υπογράφουν για τον διωγμό των μεταναστών, συνεργάζονται σε επίπεδο δρόμου με όλα τα φασισταριά της περιοχής και μαχαιρώνουν μετανάστες. Κάνουν επιδρομές στα μικρομαγαζιά των μεταναστών, σπάνε  και τους απειλούν ότι αν δεν φύγουν θα έχουν χειρότερα. Ως φόρουμ ήμασταν μάρτυρες και ήρθαμε σε λεκτική αντιπαράθεση με Αλβανους  μετανάστες.

Βέβαια αυτές οι συμμαχίες έχουν τους πολιτικούς τους σκοπούς. Πρώτον όσον αφορά την πολιτική της άκρας δεξιάς, γιατι όχι να μην προσεγγίζουνε μετανάστες οι οποίοι έχουν αφομοιωθεί, ασπάζονται τον ελληνικό πολιτισμό και έχουν το δικαίωμα ψήφου στης δημοτικές εκλογές. Δεύτερον για τα γεγονότα στον Αγιο Παντελεήμονα θα είναι δικαιολογημένοι να πούνε ότι οι Έλληνες δεν είναι ρατσιστές, γιατί οι Αλβανοί και οι άλλοι μετανάστες συμμετέχουν στα πογκρόμ. Τρίτον και ιστορικά αποδεδειγμένο: Διαίρει και βασίλευε. Αυτή είναι η πολιτική της κρατικής εξουσίας δια μέσου της οποίας οι «παλιοί» μετανάστες χρησιμοποιούνται σαν εργαλεία εναντίον των «νέων» μεταναστών. Είναι η πολιτική που προωθεί τις ενδοταξικές συγκρούσεις για να εδραιώσει της συνέχιση της κρατικής εξουσίας και την κυριαρχία του καπιταλιστικού συστήματος.

Για μας οι Αλβανοί μετανάστες που έχουν λάβει μέρος στα γεγονότα της ευρύτερης περιοχής του Αγίου Παντελεήμονα που – είτε ηθελημένα και συνειδητά είτε εργαλειοποιημένοι υπό το κράτος της φασιστοεθνικιστικής ιδεολογίας και της κρατικής εξουσίας (αφου έχουν φάει την καραμέλα ότι διαφέρουν από τους άλλους δήθεν έχοντας κάποια δικαιώματα παραπάνω) – βρίσκονται στο αντίθετο στρατόπεδο απέναντι σε όλους τους άλλους μετανάστες και ντόπιους που παλεύουν ενάντια στον κοινωνικό και κρατικό ρατσισμό. Για μας η διαχωριστική γραμμή είναι δεδομένη και μη αναστρέψιμη.  Για μας ο ρατσισμός γεννιέται και αναπτύσσεται στον κόσμο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και του ανταγωνισμού, είναι ένα ακόμα εργαλείο του. Δεν ξεφυτρώνει μια μέρα και εξαφανίζεται με μεταφυσικό τρόπο την επόμενη. Ο κοινός μας εχθρός είναι το εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό σύστημα, το αστικό κράτος και τα δεκανίκια του. Δεν το λέμε αυτό απλά από ιδελογικό καπρίτσιο. Όμως η ίδια η εμπειρία μας μας έχει διδάξει ότι από το χέρι της κρατικής εξουσίας έχουν χάσει την ζωή τους και έχουν βασανιστεί  χιλιάδες μετανάστες, για το κέρδος των αφεντικών και των καπιταλιστών έχουν χάσει την ζωή τους και έχουν χύσει αίμα για ένα ψωρομεροκάματο χιλιάδες μετανάστες, από τα δεκανίκια του κράτους και του παρακράτους έχουν εκτοπιστεί και εκδιωχθεί άλλοι χιλιάδες μετανάστες.

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας ενάντια στον κρατικό και κοινωνικό ρατσισμό, εναντίον όλων αυτών που θέλουν να διαχωρίζουν τους μετανάστες με βάση το χρώμα, την φυλή, το έθνος και την θρησκεία και που πιστεύουν και προωθούν τις φυλετικές διακρίσεις.

Το κείμενο αυτό πρωτογράφτηκε στην αλβανική γλώσσα, απευθύνεται στους Αλβανούς μετανάστες και μοιράστηκε στην ευρύτερη περιοχη του Αγίου Παντελεήμονα.

Φόρουμ Αλβανών μεταναστών

eshgroup.blogspot.com/

Κείμενο παρέμβασης για την υπόθεση του Σίμου Σεϊσίδη που μοιράστηκε κατά τη διάρκεια της συναυλίας αλληλεγγύης στο θέατρο Πέτρας την Κυριακή 27 Σεπτέμβρη

Λίγους μήνες πριν, στις 3 Μάη, κατά τη διάρκεια ενός αστυνομικού μπλόκου, οι μπάτσοι δεν διστάζουν να πυροβολήσουν πισώπλατα τον αναρχικό Σίμο Σεϊσίδη. Ένα γεγονός τυχαίο, ενδεικτικό όμως του κύματος βίας που έχει εξαπολύσει ο αστυνομικός μηχανισμός στον ιστό της πόλης· στη θέση του Σίμου θα μπορούσε να βρίσκεται οποιοσδήποτε προσπαθούσε απλά για οποιοδήποτε λόγο να διαφύγει (τσιγγάνοι και νεολαίοι έχουν πέσει νεκροί κάτω από τις ίδιες ακριβώς συνθήκες στο παρελθόν, θύματα ενός δολοφονικού μηχανισμού που απαξιώνει καθολικά τη ζωή). Και ενώ ο Σίμος τραυματίζεται σοβαρά στο πόδι και κινδυνεύει σοβαρά από την ακατάσχετη αιμορραγία, οι μπάτσοι τον χτυπούν και τον αλυσοδένουν.
Στη συνέχεια ΜΜΕ και Ασφάλεια παραμορφώνουν τα πραγματικά γεγονότα και κατασκευάζουν την εικόνα του “επικίνδυνου αναρχικού”. Και ως επικύρωση, καθώς ο Σίμος νοσηλεύεται στην εντατική του Ιπποκράτειου, το νοσοκομείο μεταμορφώνεται σε ένοπλη κατεχόμενη ζώνη, με μπλόκα στην είσοδο του νοσοκομείου και όπλα στους χώρους νοσηλείας να ακυρώνουν κάθε έννοια χώρου περίθαλψης προκειμένου η αστυνομία να στείλει καθολικά το μήνυμά της: όχι μόνο η πόλη, αλλά και η ζωή είναι υπό κατοχή.
Η ίδια ακριβώς εικόνα θα επαναληφθεί με ακόμη μεγαλύτερη ένταση αμέσως μετά στο ΚΑΤ, όπου μεταφέρεται ο Σίμος –και ο παραλογισμός της εξουσίας μεταβαίνει σε καινούρια πρωτόγνωρα όρια. Για έναν άνθρωπο που μόλις βγήκε από την εντατική, που χειρουργείται και σταδιακά εμφανίζει νεφρική ανεπάρκεια και σηψαιμία, είναι μάλλον αδύνατο να διαφύγει. Και όμως επιβάλλεται καθολική απαγόρευση στις επισκέψεις (ακόμα και συγγενικών του προσώπων), δεν του επιτρέπεται να έχει αποκλειστική νοσοκόμα, ένοπλοι ακροβολίζονται στους χώρους νοσηλείας ακόμα και κατά τη διάρκεια ιατρικών πράξεων -οι ίδιοι που τον τραβούν φωτογραφίες για να σπάσουν πλάκα. Και φυσικά οι κλούβες των ΜΑΤ καταλαμβάνουν όλο τον προαύλιο χώρο του νοσοκομείου όταν πραγματοποιείται συγκέντρωση αλληλεγγύης -μια μεγάλη κινητοποίηση αστυνομικών δυνάμεων που διαρκεί ώρες πριν αλλά και μετά τη συγκέντρωση. Στο νοσοκομείο της Γάζας ίσως η κατάσταση να είναι καλύτερη…
Είναι δεδομένο ότι η κατάσταση που διαμορφώνεται είναι απαράδεκτη, δυσχεραίνοντας το έργο του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού και αναγκάζοντάς τους αν μη τι άλλο να λειτουργήσουν κάτω από καθεστώς ισχυρής ψυχολογικής πίεσης. Στην πραγματικότητα, η έκταση της θεσμικής εκτροπής (αναμενόμενης για την εξουσία) είναι τόσο μεγάλη, που οδηγεί την ομοσπονδία των νοσοκομειακών γιατρών να βγάλει καταγγελία για τις συνθήκες νοσηλείας του Σίμου.
Δυστυχώς η κατάσταση της υγείας του επιδεινώνεται και επειδή η ίδια η ζωή του βρίσκεται σε κίνδυνο, υποβάλλεται σε ακρωτηριασμό του ποδιού του. Στη συνεχεία μεταφέρεται στον Ευαγγελισμό όπου όμως οι συνθήκες νοσηλείας του δεν αλλάζουν ουσιαστικά. Τελικά παρά τις προσπάθειες συντρόφων, συγγενών του και αλληλέγγυων, στις 5 Ιούλη μεταφέρεται στο νοσοκομείο άγιος Παύλος των φυλακών Κορυδαλλού παρά το γεγονός ότι ακόμα δεν έχει μπει σε διαδικασία αποκατάστασης, όπου και παραμένει κρατούμενος μέχρι σήμερα.
Και στο νοσοκομείο των φυλακών βέβαια θα συνεχιστεί η κατάφωρη παραβίαση των δικαιωμάτων του ως ασθενή. Άλλωστε οι συνθήκες στον άγιο Παύλο είναι οι χειρότερες δυνατές: οι κρατούμενοι στοιβαγμένοι όλοι μαζί, ασχέτως παθήσεως, οι οροθετικοί ασθενείς να στερούνται συχνά την θεραπεία τους λόγω μη προμήθειας των απαραίτητων για αυτούς φαρμάκων, ελάχιστο προσωπικό με τους κρατούμενους που εργάζονται να καλύπτουν την ανεπάρκεια του συστήματος σε νοσηλευτικό προσωπικό. Σε αυτό το περιβάλλον λοιπόν θεώρησε το κράτος ότι πρέπει να λάβει χώρα η διαδικασία της αποκατάστασης του Σίμου και το να μάθει να βαδίζει με το προσθετικό μέλος. Για οποιονδήποτε δεν είναι αιχμάλωτος του κράτους θεωρείται αυτονόητο ότι αυτή είναι μία διαδικασία που γίνεται σε ειδικά κέντρα αποκατάστασης με συνεχή παρακολούθηση από μια σειρά ειδικών γιατρών, φυσιοθεραπευτών και την απαραίτητη για όλες αυτές τις περιπτώσεις ψυχολογική υποστήριξη.(Να σημειωθεί ότι το προσθετικό μέλος, που είναι πανάκριβο, παραγγέλθηκε με χρήματα που συγκεντρώθηκαν από τους οικείους του και από αλληλέγγυους.)
Τα ζητήματα που μπαίνουν είναι πολλά: Για τη δημοκρατία τους τα δικαιώματα του ασθενούς δεν ισχύουν στην περίπτωση των κρατουμένων και ακόμα περισσότερο για τους πολιτικούς κρατούμενους. Οι θεράποντες γιατροί δεν αντέδρασαν στην συμπεριφορά της “αντι”τρομοκρατικής κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του και σε μεγάλο βαθμό υπέκυψαν στις πιέσεις για έξοδό του από το νοσοκομείο και επιστροφή του στις φυλακές. Είναι αδύνατον αποφάσεις τόσο σοβαρές για την υγεία κάποιου όπως ο ακρωτηριασμός ενός άκρου να παίρνονται κάτω από καθεστώς πίεσης –και ακόμη περισσότερο, ασφυκτικής ένοπλης κατοχής ενός νοσοκομείου. Και φυσικά, το νοσοκομείο των φυλακών είναι –πάντα ήταν– μια αποθήκη εναπόθεσης ανθρώπων, ανίκανο να παρέχει έστω και τη στοιχειώδη ιατρική αγωγή ή φαρμακευτική κάλυψη. Ουσιαστικά μια ευθεία προέκταση της συνθήκης του εγκλεισμού, μέσα στην οποία είναι δεδομένο ότι περιπτώσεις σαν του Σίμου είναι απλά αδύνατο να αντιμετωπιστούν.
Σε όλα αυτά η στάση μας είναι μία: Η αλληλεγγύη, η ελευθερία, η επίθεση απέναντι στους μηχανισμούς του θανάτου, συνιστούν το μοναδικό πεδίο γύρω από το οποίο μπορεί να συγκροτηθεί κάθε αγώνας. Και ακόμη περισσότερο, το μοναδικό πεδίο μέσα στο οποίο μπορεί να γίνει κατανοητή η ζωή.
Δεν ζητάμε τίποτα –απαιτούμε το αυτονόητο

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΣΙΜΟΥ ΣΕΪΣΙΔΗ
συνέλευση για την υγεία | κατάληψη ΠΙΚΠΑ
Σεπτέµβρης 10

Το μπλογκ της συνέλευσης είναι:
http://syneleyshgiathnygeia.blogspot.com/

Από τον Νοέμβριο του 2002 οι κάτοικοι γύρω από τον Λόφο Φιλοπάππου ξεσηκώθηκαν, οργανώθηκαν μέσω Λαϊκών Συνελεύσεων και προχώρησαν σε πολλαπλές δράσεις για να αποτρέψουν την αλλαγή χρήσης και πρόσβασης στον Λόφο.

Σήμερα 3 από τους γείτονές μας που συμμετείχαν σε αυτές τις δράσεις, διώκονται για παράνομες δενδροφυτεύσεις.

Μετά τις 17 «περίεργες» πυρκαϊές που ξέσπασαν το καλοκαίρι του 2003 στον Λόφο και το πλήγμα καταστροφής που δέχθηκε ο ένας από τους δύο «πνεύμονες» πρασίνου της Αττικής με εκείνη την φοβερή πυρκαγιά στην Πάρνηθα το 2007, οι γείτονές μας αυτοί στήριξαν τις αποφάσεις κατοίκων και άλλων κοινωνικών ομάδων που αποφάσισαν να ενισχύσουν το πράσινο του Λόφου με διάφορες δράσεις (δενδροφυτεύσεις, πότισμα, καταγγελίες για εγκληματική αμέλεια συντήρησης και ενίσχυσης του πράσινου από τους αρμόδιους  Δήμο Αθηναίων, Α’ ΕΠΚΑ κ.λ.π.).

Στις υπεύθυνες όμως αρχαιολόγους του Λόφου κα Λαζαρίδου Κ. και κα Βογιατζόγλου Ο., στους χώρους που θεωρούν ότι είναι «τσιφλίκι» τους, αυτές οι δράσεις των κατοίκων λειτούργησαν ως «κόκκινο πανί» και μαζί με τις εμμονές που εδώ και χρόνια έχουν απέναντι σε κάποιους γείτονές μας από την αγωνιστική τους δράση ενάντια σε κάθε εμπορευματοποίηση του Λόφου, στάθηκαν ικανές να αποφασίσουν να τους στείλουν (με την βοήθεια των δικαστικών αρχών) στο σκαμνί του κατηγορούμενου.

Η αλήθεια είναι ότι οι συγκεκριμένοι κάτοικοι είναι γνωστοί στους αρχαιολόγους και στο Υπουργείο Πολιτισμού, γιατί πολλάκις έχουν ελέγξει την «πολιτεία» τους ως δημοσίων υπαλλήλων με ονομαστικές μηνύσεις και έχουν ζητήσει να έχουν πρόσβαση σε δημόσια έγγραφα που αποδεικνύουν πολεοδομικές αυθαιρεσίες στο εστιατόριο «Διόνυσος» και την καταπάτηση μέρους της Πνύκας από την Κανέλλου. Στην ουσία, οι αρχαιολόγοι και το Υπουργείο στοχοποιούν αυτούς τους κατοίκους για να θέσει η δίωξή τους αναχώματα στον αγώνα μας για έναν ελεύθερο Λόφο, όπως τον γνωρίσαμε και τον αγαπήσαμε.

Η επίθεση όμως σε κάποιους από τους κατοίκους που αγωνίζονται για έναν ελεύθερο Λόφο, είναι επίθεση εναντίον όλων μας. Και αν το κράτος θέλει να εξατομικεύσει το συλλογικό μας αγώνα, σέρνοντας 3 κατοίκους στις δικαστικές αίθουσες, εμείς θα σηκώσουμε το γάντι που μας πέταξε και θα αποδείξουμε ότι στο κοινωνικό πεδίο χτίζονται σχέσεις και κερδίζονται πράγματα.

Το χυδαίο στην σκέψη και εκτέλεση του σχεδίου των κ.κ. Λαζαρίδου-Βογιατζόγλου, είναι οι ψεύτικες και κατασκευασμένες κατηγορίες για την «δήθεν» καταστροφή αρχαίων ευρημάτων μετά από δενδροφύτευση που έκαναν κάτοικοι των περιοχών μας.

Η στάση και  συμπεριφορά των αρχαιολόγων αυτών, που θυμίζει άλλες εποχές χαφιεδισμού, κατασκευασμένων κατηγοριών και καταστολής κάθε αντίδρασης των κατοίκων ενάντια στην εμπορευματοποίηση και διαπλοκή συμφερόντων που εδώ και δεκαετίες λαμβάνει χώρα στο Λόφο μας υπό την ανοχή ή ακόμη και την συγκάλυψη των αρμοδίων αρχών (Α’ ΕΠΚΑ, Πολεοδομία, Υπ.Πο.), ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ !

Όλοι εμείς οι κάτοικοι που εδώ και σχεδόν 8 χρόνια σταθήκαμε εμπόδιο στα σχέδια εμπορευματοποίησης του Λόφου μας,

στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους κατοίκους που διώκονται,

καθώς και σε κάθε άλλον που θα βρεθεί στο στόχαστρο χυδαίων εκβιασμών

και δηλώνουμε σε όλους αυτούς τους «χαρτογιακάδες»,

ότι θα μας βρίσκουν μπροστά τους σε κάθε προσπάθειά τους για την αλλαγή χρήσης και πρόσβασης του Λόφου μας.

Ενάντια στις διώξεις ούτε βήμα πίσω !

Κάτοικοι από τις γειτονιές γύρω από το Λόφο Φιλοπάππου.

Η απάντηση για τη στοχοποίηση μου από την Αστυνομία και τα ΜΜΕ

Είμαι ο “διανοούμενος”, “αρχηγός”, “κάτοικος περιοχής της Μαγνησίας”, με “συχνές εκδρομές στην Αθήνα και την Ικαρία”, “με οργανωτικό ρόλο σε κινητοποιήσεις αντιεξουσιαστών” και η λίστα σας, άραγε, έχει τέλος;

Μήπως σας κάνω για το “προφίλ” που ξέρετε πολύ καλά να κατασκευάζετε, σε περιπτώσεις δημιουργίας “τρομοκρατικών οργανώσεων”;

Μήπως σας λείπει κάτι από το παζλ και εγώ σας κάνω;

* Ναι, λοιπόν, είμαι 60 ετών (παρ’ όλ’ αυτά στο χώρο που ανήκω δεν υπάρχουν αρχηγοί, πόσο μάλλον μεσήλικες!).

* Ναι, είμαι ο κάτοικος της οικίας που κάνατε τις έρευνές σας, την Κυριακή 11 Απρίλη 2010, στην Κυψέλη (Σποράδων 21), χωρίς, βέβαια, κανένα αποτέλεσμα.

* Ναι, είμαι ο πατέρας της γυναίκας του Κώστα Γουρνά (δηλαδή είναι γαμπρός μου!)

* Ναι, είμαι ο παππούς των δύο 16μηνων παιδιών τους, και, τέλος

* Ναι, είμαι αντιεξουσιαστής.

Ομολογώ ότι συμμετείχα από τη δεκαετία του 70 στους κοινωνικοταξικούς αγώνες, που διεξάγονται από την πλευρά των καταπιεσμένων ενάντια στο κράτος και στο κεφάλαιο. Κι επειδή η δική μου λίστα είναι μεγάλη, θα αναφερθώ στο πρόσφατο παρελθόν. Συμμετείχα και συμμετέχω, ενεργά, στο “συντονιστικό αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και μετανάστες”, σε κινήσεις αλληλεγγύης στους εξεγερμένους Ζαπατίστας του Μεξικού, σε κινήσεις αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, στη “συνέλευση αλληλεγγύης στην Κ. Κούνεβα”, στη “Λαϊκή Συνέλευση κατοίκων Πετραλώνων-Θησείου-Κουκακίου” και στην “κατάληψη του ΠΙΚΠΑ”, των κατοίκων αυτών των περιοχών.

Και για να σας διευκολύνω στις έρευνές σας, σας ανακοινώνω ότι αυτές τις μέρες (δηλ. από τότε που ξεκινήσατε τις τρομερές συλλήψεις και έρευνές σας), βρίσκομαι στο πλευρό της κόρης μου, στην οικία της, που ερευνήσατε την Κυριακή 11 Απρίλη 2010.

Από ότι φαίνεται το χολιγουντιανό υπερθέαμα της εξάρθρωσης του “Επαναστατικού Αγώνα”, ήταν το καλύτερο χαπάκι για να θολώσετε τα νερά. Για να περάσετε τα αντικοινωνικά-αντεργατικά μέτρα σας, όπως και την επιτήρηση της χώρας από το ΔΝΤ.

Είναι αναμφισβήτητο ότι η αλληλεγγύη στους ανθρώπους που διώκονται για τη συμμετοχή τους στον “Επαναστατικό Αγώνα” είναι και θα είναι δεδομένη και μαζική. Είμαι ένα κομμάτι των αλληλέγγυων και θα είμαι μέχρι την απελευθέρωσή τους.

Η ποινικοποίηση των οικογενειακών και φιλικών σχέσεων, όσων αντιστέκονται, είναι γνωστή τακτική σας, και εγώ στέκομαι συνειδητά απέναντί της.

Αθήνα, Τρίτη 13 Απρίλη 2010                        Μανώλης Μπεραχάς

Υ.Γ. Όσον αφορά το χώρο στην Κυψέλη, δεν διαμένει, όπως κατασκευασμένα έχει γραφτεί στην επίσημη έκθεση έρευνας, ο γαμπρός μου Κώστας Γουρνάς, αλλά είναι ο επαγγελματικός χώρος του αδελφού μου και δικός μου.